Een prachtige bloemlezing van verhalen over mensen met een wilsverklaring en hun dood.
Bijvoorbeeld het verhaal van Hetty:
‘Hetty was lid van de NVVE en wist al jaren dat ze euthanasie wenste bij een ongeneeslijke ziekte. Op indrukwekkende wijze had ze dat verwoord in haar wilsverklaring, die we elke drie maanden met de huisarts bespraken. Aanvankelijk stond deze wat huiverig tegenover haar wens, maar in de loop van het jaar 2022 raakte ze ervan overtuigd dat Hetty ernstig en uitzichtloos leed aan deze ziekte. In tegenstelling tot haar wilsbekwaamheid, gingen haar handelingsbekwaamheid en korte termijn geheugen verder achteruit, zinnen maken werd steeds moeizamer. Ook de casemanager was overtuigd van een uitzichtloos en ondraaglijk lijden.’
‘In november 2022 bespraken we de euthanasiewens opnieuw met de huisarts, er werd een SCEN-arts geconsulteerd die diep onder de indruk was van haar schriftelijke wens. Hij adviseerde positief en daarmee werd de procedure verder in gang gezet.’
‘Er werd een datum geprikt, 16 januari 2023 zou het worden. In alle rust hebben we de feestdagen doorgebracht en ondertussen kon Hetty afscheid nemen van familie, vrienden en bekenden. Op de dag zelf hebben we geluncht met beide broers en schoonzus. Om twee uur ’s middags was de huisarts aanwezig en om half drie overleed mijn lief in vrede.’
‘Hoe moeilijk het ook is zonder haar, hoezeer ik haar ook mis, het is goed zo. Ik ben trots op mijn dappere lief, heb maar eens het lef om de dood in de ogen te zien. “Het hart wordt niet dement, wil mij herinneren zoals ik was toen ik alles nog kon”: dat was de tekst die Hetty op de rouwkaart wilde hebben.’