Grote, ronde, kinderlijk verbaasde ogen.
Net Giulietta Masina, Fellini’s vrouw die zo ontroerend de rol van Gelsomina speelt in “La Strada”.
Ze heeft net drie uur in de auto gezeten, van Scheveningen naar Amsterdam.
File, zoeken, parkeerproblemen.
Zachtjes sluipt ze rond haar man, ze is bang dat hij wakker wordt en haar betrapt. Hij had haar verboden om op de IC te komen en zijn wil is wet.
Met die grote ogen bekijkt ze alles: alle apparatuur, alle lijntjes en heel snel ook even onder het laken naar de borstwond. Zo stil en passief heeft ze hem waarschijnlijk nog nooit gezien, je ziet dat het haar beangstigt maar ook fascineert.
Zijn mond trekt scheef door een pleister, eng!
Ze raakt even zijn hand aan, koud!
Fluisterend zegt ze dat hij toch bezoek moet hebben, dat ze daarom maar gekomen is.
En dan wil ze weg, wij beloven haar te zwijgen over deze illegale eenmansactie.
We kijken haar na en zwaaien terug als ze bij de hoek van de gang nog even wuift.
(column uit de serie ‘Stille Sterren’ die ik schreef voor het personeelsblad van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam)